Doksanların başlarında Boğaziçi Üniversitesi’nin taş odasında bir grup hevesli arkadaş olarak epey bir gürültü yapmışlığımız vardı. Yerli rock camiasının aksine, pek cover’la işimiz olmazdı, kendi müziğimizi yapmaya çalışırdık. Tek istisnası Black Sabbath şarkılarıydı. Özellikle o dönemde Black Sabbath’a adeta dinsel bir bağlılık içindeki davulcumuz sevgili dostum Volkan’la “Iron Man”in meşhur rifini çalmaya doyamadığımızı hatırlıyorum. Sonuçta o gruptan bir şey çıkmadı ama Black Sabbath aşkımız hiç sönmedi.

O müzikte bizi en çok çeken şey “basitliğin gücü” olmuştu. Tony Iommi’nin sert riflerine Geezer Butler’in unison bası ve Bill Ward’ın savaş tamtamlarını andıran davulu eşlik eder, en önde de Ozzy Osbourne’un ham, eğitimsiz, detoneliğin kıyısında, ama bir kez duyunca unutamayacağınız, sanki uzaydan yankılanıp gelen, adeta hayvani bir güce sahip sesi insanın beynini delip geçer.

Tam bir halk çocuğuydu Ozzy. Hem annesi hem babası fabrika işçisiydi. Zor ve yoksul bir çocukluk geçirmişti. Aklının bir köşesi hep ölümle meşguldü. Sesinde bunun öfkesi vardı. Yaptıkları müzik, dönemin sofistike, karmaşık, çok sesli, müziğiyle tezat içindeydi. Eleştirmenler basit ve aptalca bulmuşlardı, ama zaman onları haksız çıkardı. Müziğin en ilham verici seslerinden biri oldular.

Ozzy, Sabbath sonrası çok yetkin müzisyenlerle çalıştı, değişik işlere imza attı. Sesindeki ham öfke hep onun imzası oldu. Onu 2010’da İstanbul Kuruçeşme’de izlediğimde, hareket kabiliyeti epey azalmıştı ama sesi ve sahneye hakimiyeti gayet yerindeydi.

2000’lerin başında MTV’de The Osbournes fragmanı dönmeye başladığında, hayatının hatası ve kendi efsanesini yıkacak hamle diye düşünmüştüm. Sonuçta, evet, bir korku figürü olarak efsanesi yıkıldı ama sevgi dolu bir gönül adamı olarak yeniden doğdu. 5 Temmuz 2025’te ölümünden sadece 17 gün önce, doğduğu şehir Birmingham’daki şiirsel veda konserinde, Villa Park stadyumunu dolduranların gözlerinden bu sevginin nasıl bir karşılık bulduğu okunabiliyor. O karanlıkların içinden haykıran bir çığlıktı, şimdi ışığa kavuşma vakti.